Nemandi úr Viðskiptaháskólanum á Bifröst sótti um vinnu sem
afgreiðslumaður í Kaupfélagi úti á landi. Þetta var svona alvöru kaupfélag
þar sem hægt var að
fá allt milli himins og jarðar. Kaupfélagsstjóranum leist vel á manninn þótt
hann væri ungur og óreyndur og ákvað að taka hann til reynslu. Hann sagði
manninum að mæta morguninn eftir og síðan myndi hann koma um kvöldið og
athuga hvernig hefði gengið.

Kvöldið eftir spurði hann unga manninn hvað hafði hann afgreitt marga
viðskiptavini þennan fyrsta dag. "Bara einn," sagði drengurinn. Þetta
fannst
kaupfélagsstjóranum ekki mikið en spurði hvað hann hefði selt fyrir mikið.
Fimm milljónir eitthundrað níutíu og þrjúþúsund áttahundruð þrjátíu og
tvær krónur," sagði afgreiðslumaðurinn við kaupfélagsstjórann. "Hvað
seldirðu honum eiginlega, rasaði kaufélagsstjórinn hissa? "Jú, sjáðu til,"
sagði drengurinn, "fyrst seldi ég honum lítinn öngul, síðan seldi ég honum
miðlungsstóran öngul, þá stóran öngul, svo veiðistöng og síðan spurði ég
hann hvar hann ætlaði að veiða.

Hann sagðist ætla að veiða í vatninu og þá sagði ég honum að hann þyrfti bát
og seldi honum plastbát með 40 hestafla utanborðsmótor. Þá sagði maðurinn að
hann gæti aldrei flutt bátinn á Daihatsuinum sínum svo ég fór með hann í
véladeildina og seldi honum nýjan Landróver. " Nú var andlitið hálfdottið
af
kaupfélagsstjóranum og hann sagði: "Maðurinn kemur hér inn til að kaupa einn
lítinn öngul og þú selur honum bæði bát og bíl."

"Nei, nei," sagði strákurinn. "Hann kom hingað til að kaupa dömubindi
handa konunni sinni og ég sagði við hann að fyrst að helgin væri hvort eð
er ónýt hjá honum væri eins gott fyrir hann að fara að veiða!"